Por que Felipe de Castro?

Cando se me propuxo realizar a escultura para os premios da Mostra de Curtas Noia, non tiven que pensar nada. Desde todas as épocas do meu cerebro xurdiu o meu amigo, o da cabeza grande, que mira incansable ao Casino, cuberto por gorra e branqueado polas pombas, perennemente tranquilo, sabedor de que a choiva de abril o deixara brillante para o verán.

Inaccesible enriba do pedestal, á cuxa base subín días e días, gozando do seu xardín sempre cheo da cor e do recendo das flores, tratando de chegar a tocalo, non o logrei.

Noiesa coma el, sempre “nada en Noia”. Estea onde estea, sempre exercemos de Noia. Tamén, desde que lembro, acompáñame o lápis: podo facilmente analizar as formas, definir as magnitudes, as proporcións, as relacións, o ritmo, a harmonía e a estética.

Séime digna del, do impulso inexorable cara a fóra de Noia como medio, de descartar o destino previsto, da insaciable necesidade de aprender dos mellores. A mesma firmeza que el experimentou para aguantar hora a hora, moitos anos de durísimo adestramento, para adquirir a profesionalidade, o dominio sobre o material que permite concretar a mensaxe, crear e materializar beleza.

Sinto, coma el, o inconformismo, a rebeldía, a valentía de expoñer sometendo á escultura e a un mesmo a eses continuos exames, sexa onde sexa, por moi hostil que suceda; coincido na satisfacción de sabela fermosa, persoal, única, inconfundible, unha mensaxe perdurable para os privilexiados que poidan interpretala.

É indubidable que é o noiés universal, moi relevante, con quen transcendentalmente me identifico. Non me equivoco: está ben elixido como premio, de gran valor no seu tamaño orixinal, o entregado por primeira vez na Mostra de Curtas Noia, como lle corresponde a tan importante proxecto cultural noiés.

Soledad Penalta

Escultora